Patron
Patronem naszej szkoły jest Stefan Żeromski
Stefan Żeromski (Maurycy Zych, Józef Katerla), urodził się 14 X 1864 roku w Strawczynie koło Kielc. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej o żywych tradycjach patriotycznych. Całe swoje dzieciństwo spędził w Ciekotach. Początkowo uczyła go matka. Ona także zainteresowała go książkami. Później w celu przygotowania do nauki w gimnazjum wstąpił do wiejskiej szkoły w pobliskich Psarach. W roku 1874 zapisano go do wstępnej klasy Kieleckiego Miejskiego Gimnazjum. W wyższych klasach tego gimnazjum musiał już sam zarabiać na siebie, udzielając korepetycji. Gdy był w drugiej klasie, w roku 1879 umarła jego matka, a pięć lat później zmarł mu ojciec. Żeromski nie ukończył gimnazjum, ponieważ trudna sytuacja i coraz gorętsze porywy pisarskie nie sprzyjały nauce. Profesor języka polskiego, A.G. Bem, śledząc początki jego twórczości stwierdzał: "... styl dobry, liryki wiele, kierunek taki sam, jak ja podzielam - za wiele może dramatycznych wykrzykników w rodzaju ha, ha itd. Błędy gramatyczne i stylistyczne zdarzają się, ale mimo to znać, że będziesz pisał...".
W 1886 roku wyjechał do Warszawy, gdzie wstąpił do szkoły weterynaryjnej. Jednak z powodu braku środków finansowych przerwał studia w 1888 roku. Później pracował jako guwerner w różnych dworach szlacheckich. W 1890 roku został korepetytorem w Nałęczowie. W 1892 roku odbył pierwsze podróże zagraniczne. Jesienią tego samego roku poślubił wdowę, Oktawię z Radziwiłłowiczów Rodkiewiczową i wyjechał z nią do Szwajcarii, gdzie objął posadę zastępcy bibliotekarza w Muzeum Narodu Polskiego w Rapperswilu. Po powrocie do kraju, w latach 1897 - 1903, pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich w Warszawie.
W 1904 roku Żeromscy zamieszkali wraz z synem, Adamem, w Zakopanem. W 1905 roku pisarz powrócił do Nałęczowa, gdzie prowadził działalność społeczno - patriotyczną. W 1908 roku pod naciskiem władz policyjnych opuścił Królestwo. Przez rok przebywał w Krakowie i Zakopanem. W końcu 1909 roku wyjechał z rodziną do Paryża. Po trzech latach powrócił do Zakopanego.W 1913 roku wyjechał do Florencji i ożenił się z malarką, Anną Zawadzką.Od 30 X do 16 XI 1913 roku stał na czele "Rzeczpospolitej Zakopiańskiej" jako prezydent.Jesienią 1919 roku osiedlił się w Warszawie. Uczestniczył czynnie w życiu literackim odrodzonej Polski.
Żeromski zmarł 20 XI 1925 roku w Warszawie. Pogrzeb pisarza odbył się 23 listopada. W kondukcie żałobnym, od Zamku Królewskiego do cmentarza przy ulicy Żytniej, zgromadziły się tysiące warszawiaków, żegnających wielkiego twórcę.
Śmierci autora "Ludzi bezdomnych", "Popiołów" i "Przedwiośnia" towarzyszyło powszechne przekonanie, że odszedł największy pisarz stulecia, twórczy kontynuator najcenniejszych tradycji literatury narodowej - jego pogrzeb stał się wielką manifestacją narodową. W 1924 roku kandydował do nagrody Nobla, a w roku 1925 otrzymał za "Wiatr od morza" pierwszą polską państwową nagrodę literacką. W ostatniej swojej powieści Przedwiośnie zawarł surowy osąd pierwszych lat niepodległości i wskazał na konieczność radykalnych reform ustrojowych.
W 1904 roku Żeromscy zamieszkali wraz z synem, Adamem, w Zakopanem. W 1905 roku pisarz powrócił do Nałęczowa, gdzie prowadził działalność społeczno - patriotyczną. W 1908 roku pod naciskiem władz policyjnych opuścił Królestwo. Przez rok przebywał w Krakowie i Zakopanem. W końcu 1909 roku wyjechał z rodziną do Paryża. Po trzech latach powrócił do Zakopanego.W 1913 roku wyjechał do Florencji i ożenił się z malarką, Anną Zawadzką.Od 30 X do 16 XI 1913 roku stał na czele "Rzeczpospolitej Zakopiańskiej" jako prezydent.Jesienią 1919 roku osiedlił się w Warszawie. Uczestniczył czynnie w życiu literackim odrodzonej Polski.
Żeromski zmarł 20 XI 1925 roku w Warszawie. Pogrzeb pisarza odbył się 23 listopada. W kondukcie żałobnym, od Zamku Królewskiego do cmentarza przy ulicy Żytniej, zgromadziły się tysiące warszawiaków, żegnających wielkiego twórcę.
Śmierci autora Ludzi bezdomnych, Popiołów i Przedwiośnia towarzyszyło powszechne przekonanie, że odszedł największy pisarz stulecia, twórczy kontynuator najcenniejszych tradycji literatury narodowej - jego pogrzeb stał się wielką manifestacją narodową. W 1924 roku kandydował do nagrody Nobla, a w roku 1925 otrzymał za "Wiatr od morza" pierwszą polską państwową nagrodę literacką. W ostatniej swojej powieści Przedwiośnie zawarł surowy osąd pierwszych lat niepodległości i wskazał na konieczność radykalnych reform ustrojowych.
- brak danych